زمان ها و مکان هاي ويژه

1-   در عرف هاي گوناگون مردم کشورهاي جهان آدم هايي،مکان هايي،زمان هايي، پديده هايي مادي يا معنوي ازويژگي هايي برخوردارند که معمولا براي آنها خوش يُمن و با برکت و از اعتبار و ارزش برخوردار است.و همين جوري اين خوش يمني و ارزشمندي سينه به سينه و زبان و به زبان نقل شده تا به نسل حاضر رسيده است.حالا پايه و اساس منطقي و عقل گرايانه دارد يا ندارد! خود بحث ديگري است.به هرحال اين ويژه بودن برخي روزها،شب ها،آدم ها،شهرها،مکان ها واقعيتي ترديد ناپذير است.

2-   درفرهنگ و آموزه هاي ديني و خصوصا اسلامي نيز اين ويژگي ها را بسيار روشن مي بينيم که برخي از آن ساخته و پرداخته متدينان و دينداران است مثل آنچه که در عرف بسياري از پيروان ساير مکتب ها(ديني،فلسفي،اجتماعي و.) وجود دارد و مي بينيم.و متاسفانه بسياري از اين حرمت و ارزش گذاري ها پايه و اساس محکمي در متون ريشه دار اسلامي ندارد.و اما برخي ديگرريشه دار بوده وداراي سند قابل قبول پژوهش گران اسلام شناس قرار دارد.

3-   نکته برجسته اين "ويژه انگاري"  برخي زمان ها و مکان ها و پديده ها در فرهنگ اسلامي کمال و رشد آفريني و بالندگي آدمي در خدا جويي وخدا يابي و مرتبط ساختن انسان با آفريدگار و با اين جهت حرکت شتابنده در رفع موانع رشد و سلامتي و بهبود زندگي آفريده هاي اوست. وگرنه اگر آدمي  تنها خودگياهي و حيواني و زندگي روزمره او باشد تفاوت گذاشتن ميان لحظه هاي زماني و ميلي متر هاي مکاني مفهوم ارزشي نخواهد داشت.!

4-   بنابراين پشت سر اين "ويژه انگاري"هاي ديني حکمتي آکنده از خود يابي،خدا يابي و خداخواهي،انسان خواهي و انسان يابي ،جامع نگري و جامعه يابي است. دعا ونيايش و عبادت هاي اسلامي درون گرايي و خود خواهي و فرار از مردم نيست. به عنوان مثال مي گويم :اگر به پيروانش مي گويد نماز در اول وقت آن يعني ترجيح اولويت و برنامه ها يعني خدا را مقدم داشتن.اگر مي گويد در مسجد يعني در اين مکان است که فارغ از فقر و غني و موقعيت ها مردم مي توانند مهرورزي و مهرباني را به يکديگر هديه دهند و اگر مي گويد نماز اول وقت و در مسجد و با جماعت يعني نيايشگر خود را از مردم و با مردم بداند و غم و شادي مردمان محله و شهر او غم و شادي اوست. ديگر چنين نيايشگري نه تنها براي خود از خدا نمي خواهد که براي همه مي خواهد و داده هاي خداوند را نيز براي خويشتن خويش نخواهد ساخت.!

5-   در اين فصل از سخن نيايشي خود به يکي از مهمترينِ "ويژه انگاري"هاي زماني که مناسب با اين روزهاي ماست خيلي کوتاه اشاره مي کنم و مي گذرم.

ماه رجب؛ و واقعا چي مي دانيم که آن ماه چيست!!

و در اين ميان "ليلة الرغائب" جمعه ي اول ماه رجب

واژه "ليلة" خود گوياي ويژگي "شبِ"جمعه اول از آن ماهِ ماه است!

مي خواهي در طواف آن ماه باشي و دورش پروانه وار بگردي و آلودگي ها و سياهي خودخواهي را بسوزاني از شب شروع کن وادامه بده.

با نيايش ،مناجات و رازگويي و رازجويي،با نماز،با قرآن،با پذيرايي از خويشاوندان و يا نيازمندان دور و نزديک

واژه "رغائب" جمعي است که مفرد آن "رغيبه" است از همان رغبت ،مرغوب هم که مي گويند از همين خانواده است

ما در واژه رغبت سخني از آرزو و ارزوها نمي يابيم .!

رغيبه يعني کار پسنديده ،بخشش بسيار

درچنين شبي محبوب ازعاشق خويش کار مرغوب و ارزشمند ؛خواست و دعا و عبادت مرغوب و ارزشمند مي خواهد و نيز مرغوب هم مي دهد.

در دستگاه آفرينش جنس بنجل نمي دهند و نه مي خرند!

بنجل فروشي ممنوع

درخواست اجناس سمسارگونه ممنوع

او فراوان و گرانبها مي بخشد.

با همتي بلند از او طلب کن!

سخن بسيار است و حوصله گفتن و شنيدن اندک

اين زمان بگذار تا وقت دگر

سيد 16-12-97